Dün; Bugün; Yarın
(No Ratings Yet)
Loading...DÜN; BUGÜN; YARIN….
İnsanlar, güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı.Derken, zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.Bir parçasına, “dün” dedi, diğer parçasına “bugün”, öteki parçasına da “yarın”.Sonra fesat karıştı zamana ve insan bugünü unuttu.Dünü düşünüp pişman oldu, yarını düşünüp telâşlandı;Ama işin ilginç tarafı, tüm telâş ve pişmanlıkları, güneş doğup batıncaya kadar yaşadı.Farkında olmadan rezil etti bugününü.Oysa yarın, bugüne dün diyor;Dün de, bugün için yarın diyordu.Bir türlü beceremedi.Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı.Bugünü eline yüzüne bulaştırdı…Mutsuz oldu insan.Ve ne gariptir ki, yarının telâşını da,dünün pişmanlığını da,Hep bugün yaşadı; ama bugünü hiç yaşayamadı.Ne yarın, ne de dün!
ÖMRÜMÜZ…
Tüketmek için bunca acele ettiğiniz ömrümüz takvim yapraklarına onca hızla çevirdiğiniz akreplere yelkovanlara, içine gönüllü daldığınız o insafsız rutin çarkına şöyle bir uzaktan baktığınızda ne hissediyorsunuz? “Ne kadarı benim hayatım” diye soruyor musunuz? Ne Kadarını başkaları yaşamış benim yerime….
Ya da ben başkalarının?..
“Aynadakinin ne kadarı ben’im, ne kadarı oynadıklarım?
ÇOCUKTUM BÜYÜDÜM…
ÇOCUKTUM : Hep ölümsüz aşkları okurdum masallarda.
BÜYÜDÜM : Ne aşklar satıldı o körkütük masallarda..
ÇOCUKTUM : Şerefti itibardı bütün kapıları açan anahtar..
BÜYÜDÜM : Hiç bir güç tanımadım para kadar..
ÇOCUKTUM : Saçlarından yakalardım ümitleri..
BÜYÜDÜM : Ezberledim bütün ihanetleri..
ÇOCUKTUM : Yaşam bir yağmur gibi düşerdi avuçlarıma..
BÜYÜDÜM : Şimdi hep çocukluğum geliyor aklıma…
Diğer yazılarımı okumayı ihmal etmeyin.
