Yük Hafif Değil
(No Ratings Yet)
Loading...Omuzlarımda bir yük var ne o yükten kurtarabiliyorum ne de bir başkasına verebiliyorum içimde bir dert var patlasa facia patlamasa bana zarar. Konuşsam birisiyle beni anlayacak mı? Pozitif olmak için türlü türlü egzersizler, eğitimler aldım. Daha da kötüleştim. Ellerim titriyor kafam bozuk önüm kapalı. Girdiğim tüm sokaklar çıkmaza giriyor. Okuduğum masalların sonu hep mutsuz bitiyor. Kelimelerim yetersiz kalıyor. İki dudağımı kıpratmıyorum kötü bir söz çıkar diye. Elimden bir şey gelmiyor sadece bir umut bekliyorum. Özlüyorum çocukluğumu masumiyetimi. Kalıyorum öyle ortada saatlerce başım eğik ruhum dik bir şekilde. Sıkışmışım gibi bedenimde, koşmak istiyorum insanlar çelme atar diye korkuyorum. Günlük rutinim genelde üzülmek, ağlamak ve acı çekmek. Çünkü mutluluk nedir hiçbir fikrim yok. Resim yapmak istediğim zaman bütün renkler çekip gidiyor bir siyah renk kalıyor. Çiçekleri sevdiğim ân ise hepsi soluyor. Hayatta en çok korktuğum şey kötü bir insan olmak benim. Müziğin sesini açıyorum hep aynı ses sakın değişme onlar gibi olma. Televizyonu açıyorum hep aynı görüntü sakın değişme onlar gibi olma. Galiba deliriyorum içim içim. Sanki bir yangın var içimde ama sönmüyor. Kalakalıyorum kendi başıma yalnız, üzgün ve üşümüş bir şekilde. Galiba hepimizin bir pamuk şekere ihtiyaçı var. Bu durumda olan tek ben olamam. Aslında biz hepimiz aynı trendeyiz ama herbirimiz farklı vagonlarda. Unutmayalım ki herkes gelip geçicidir. Yolun sonunda hepimiz yalnız kalacağız. Bu yüzden kendimizi inşa etmeliyiz. Ve güçlü olmak zorunda kalacağız. Bu hayattan bir şeyler öğreniyoruz hep. Öğrenmek zorundayız. Ben asla kimseyi küçümsemem nokta da küçüktür ama cümleyi bitirir. Ablam böyle demişti bana. Haklıydı.. Biliyorum..
Her şey geçecek yoluna girecek sadece zaman gerekeceğini biliyorum.
Diğer yazılarımı okumayı ihmal etmeyin..
